Geschiedenis Natuurgeneeswijzen
Foto header: Anemone nemerosa in het Dinkeldal (Eddy Oude Voshaar)
Hippocrates (460-359 voor C.), de beroemdste Griekse geneeskundige wiens beroepsmoraal tot op de huidige dag de grondslag vormt voor de beroepseed of gelofte van artsen in alle ontwikkelde landen, was ook de grondlegger van de leer der levenssappen (bloed, slijm, zwarte gal en gele gal). Harmonie en zuiverheid van de sappen waarborgen gezondheid. Disharmonie en een onjuiste samenstelling leiden tot ziekte.
Bij Hippocrates staat de eigen geneeskracht van de mens centraal. Hiermee is hij de grondlegger van de natuurgeneeskunde. Tegenover deze Hippocratische geneeskunde van de school van Kos stond reeds in de oudheid de school van Knidos. Hier streefde men naar een stelsel van ziekten en dreigde de zieke wat meer uit het oog te worden verloren. Zo werden deze twee scholen symbolen van een tweetal richtingen: de natuurgeneeskundige en de regulier geneeskundige. Paracelsus (1494-1541) beschouwde een stoornis in de lichaamssappen als de basis van elke ziekte.
Zolang de mensheid bestaat worden natuurlijke preparaten gebruikt om ziekten te behandelen. Generaties lang wisten mensen precies welke planten voedend waren en ziekten konden bestrijden, maar ook welke schadelijk waren of zelfs dodelijk. Door de opkomst van de farmaceutische industrie is de focus steeds meer komen te liggen op geneesmiddelenonderzoek en raakten de natuurlijke middelen op de achtergrond. De VS liepen wereldwijd voorop om weer meer aandacht te schenken aan natuurlijke kruiden en supplementen. De overheid trekt veel geld uit om dit onderzoek te ondersteunen.
In de negentiende en twintigste eeuw vinden we onder natuurgeneeskundigen grote namen als Kneipp, Rikli, Bircher-Benner en voor Nederland namen als Oldenboom, van Veen, Huges en Nuysink. In 1978 werd in Nederland de Artsenvereniging tot Bevordering van de Natuurgeneeswijze opgericht.
De Zwitserse fytotherapeut Alfred Vogel (1902 1996) deed door zelfstudie meer dan zestig jaar ervaring op met natuurgeneeswijzen. Hij volgde geen universitair onderwijs. Hij was een heel bewust levend mens dat zijn eigen weg volgde. Hij heeft tot op zeer hoge leeftijd zijn werk op populaire wijze uitgedragen en zo de belangstelling voor de natuurgeneeswijzen in brede kring bekend gemaakt. Hij bestudeerde de mens en diens gezondheid op een praktijkgerichte manier en vond dat de verantwoordelijkheid voor de eigen gezondheid ook bij de mens zelf ligt. Volgens Vogel is ziekte een aandoening waarbij de hele mens betrokken is, inclusief lichaam en geest. Een juiste geestelijke instelling, het vermijden van een jachtig leven, het hebben van gevoelens van dankbaarheid en tevredenheid dragen bij aan een goede gezondheid. Daarnaast dient ook aandacht te worden besteed aan goede voeding. Bijvoorbeeld: het vermijden van geraffineerde voeding en teveel dierlijke eiwitten en vetten levert een wezenlijke bijdrage aan een optimale gezondheid.
Werking
Bij natuurgeneeswijzen wordt de voorkeur gegeven aan een zo natuurlijk mogelijke behandeling met als doel het positief activeren van het zelfgenezend mechanisme van het lichaam. Daarbij worden o.a. plantaardige middelen: plantenextracten op alcohol- of lactosebasis gebruikt.
De behandeling door middel van plantaardige middelen wordt in wetenschappelijke kringen aangeduid als phytotherapie.
